Er was eens een vrouw die zichzelf voortdurend voorbij liep. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags. Als ze ‘s middags aan tafel zat, was het weer: “Wat zal ik vanavond eten?”. En als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat kwam, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: “Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven…”. De vrouw praatte ook de hele tijd tegen zichzelf. Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor.
Ook dat hoorde bij haar ‘ziekte’. En weet je wat ze telkens zei? “Ik moet nog even… Laat ik gauw even… Ik kan nog net even…”. ‘Even’ was haar stopwoordje geworden en nu dus ook haar bijnaam.
Gelukkig was er in hetzelfde land een hele wijze dokter. Toen hij de vrouw zag en haar hoorde praten, zei hij: “Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert.”. “Zeg het dan maar gauw dokter, want ik moet nog vlug even…”, antwoordde ze. “Zie je, daar heb je het weer”, zei de dokter, “u bent zo gehaast dat u telkens de L laat liggen.” “Wat laat ik liggen?” vroeg ze. “De letter L”, zei de dokter. “Zet de L steeds voor ‘even’.” “Goed dokter, ik zal het doen,” antwoordde ze en weg was ze weer.
Telkens als ze de L voor “even” zette, schrok ze zich een ongeluk. “Ik moet nog L—even…, Laat ik gauw L—even…. Ik kan nog net L—even…”. Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht: “Zo kan ik nog wel even… Zo kan ik nog wel Leven.”
En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze was zich ervan bewust geworden dat haar “even” haar belette om te “leven”. Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf. Haar kwaal was snel genezen en ze dankte de dokter: ”u hebt mijn Leven gered!”. Ze had de rust van binnen gevonden.
Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles “even” moet doen: denk aan mevrouw “Even” en vind de tijd en de rust om te Leven. (Auteur onbekend)
Uiteraard is dit een moderne parabel, waar helaas veel waarheid in zit. Als professional organizer en ‘buitenstaander’ in jouw leven, kan ik je hiermee helpen. Ik detecteer waar jij (privé-)tijd kan vinden om zaken te doen die voor jou écht belangrijk zijn. Wil jij je vanaf nu concentreren op jouw core business zónder jezelf voorbij te lopen, neem dan hier contact met me op. Of als je me liever meteen spreekt, bel dan gerust op het nummer 0479 47 90 45.
In de zetel met mijn newborn en een peuter die liever al zijn spullen naar de living verhuisde in plaats van in zijn eigen speelhoek te spelen. Het werd er meteen zo’n chaos door… niet echt een toonbeeld van minimalisme.
Want ja, ik hield van een opgeruimd huis. Dat is nooit een geheim geweest; als kind sloot ik me regelmatig op in mijn kamer om door al mijn spullen te gaan en weg te gooien wat niet meer diende. Natuurlijk veranderde dit in de loop der jaren. Als kotstudent wilde ik een eigen stijl en slopen “prullen” mijn leven binnen. Nadien ben ik veel gaan reizen, waardoor een minimalistisch leven de basis werd. Al heette het toen ‘spaarzaam leven’ om de reizen te kunnen bekostigen én om niet teveel te moeten opslaan als ik weer eens het land verliet. Vanaf het moment dat ik een eigen stek én eigen financiële verantwoordelijkheden had, geraakten de 2 ook weer met elkaar verweven: meer spullen slopen het huis binnen – want een leeg huis is niet gezellig -, maar ik moest ook op de uitgaven letten om het huis waarin ik woonde te blijven bekostigen – neen, ik had helaas geen bodemloze spaarpot zodat de bank ook aan mij geld verdiende.
Gezien dochterlief de eerste 3 maanden van haar leven huilend heeft doorgebracht – en ik haar dus het liefste dicht bij me hield -, spendeerde ik bijna al mijn tijd in de zetel in de living. Gevolg: ik werd dag en nacht met rommel van mijzelf, manlief en onze peuter geconfronteerd. Om nog niet te spreken van alle babyspullen! En daar werd ik allesbehalve gelukkig van… Ik begon boeken te lezen over opruimen en organiseren en via het wereldwijde web kwam ik het minimalisme tegen als levenswijze.
Door de boeken te lezen, kwam ik weer in contact met mijn ware ik: hoe ik écht gelukkig kon worden van opruimen en organiseren. Toch ging het voor mij op dat moment niet ver genoeg. Dus ik las verder en zocht naar andere zaken op het internet. Totdat ik op de termen ‘minimalisme’ of ‘simple life’ of ‘lagom’ stootte. Het komt in verschillende gradaties allemaal op hetzelfde neer: het bezitten van minder spullen zodat je meer tijd hebt voor zaken die écht belangrijk zijn in je leven. Ineens werd het me allemaal duidelijk. Ik zocht naar meer tijd om te genieten van mijn gezin in plaats van me te focussen op de rommel die met kleine kinderen steeds moest opgeruimd worden.
Door de inzichten die het minimalisme mij bood, heb ik mijn leven kunnen omkeren. Hoe georganiseerd ik ook was, ik besefte dat er nog steeds ‘ballast’ uit mijn leven moest. Ik heb dingen leren loslaten, ik kan gemakkelijker afscheid nemen van spullen, ik voel geen drang om te gaan shoppen op elk vrij moment of om met alles mee te zijn op sociale media. Voor mij is minimalisme: tijd om te doen wat voor mij écht belangrijk is en ruimte om mij te omringen met zaken waarvan ik blij en gelukkig word.
Soms betekent dit dat ik samen met de kinderen het huis op stelten zet om er een heerlijke chaos van te maken en op een ander moment betekent het dat ik weer klaar ben om van een aantal (‘emotionele’) spullen afscheid te nemen. Het ziet er dus niet altijd spic en span uit in ons huis, maar ik heb wel de rust in mijn hoofd gevonden die ik nodig had. Als ook jij klaar bent voor het grootste cadeau in onze moderne samenleving (tijd) contacteer me dan hier voor een vrijblijvend gesprek.
Schrijf je in op de nieuwsbrief!
Je bent nu ingeschreven op de nieuwsbrief van Annelies Minimaliseert®!
